7 nëntor, e trishta ditë

Shtatë nëntor e trishta ditë

Ndër ditët e Perëndisë

Lotë gjaku rrodhën sytë

Ra kudo vello  e zisë

Shtat’ nëntor shtat’ lule more

Minierë  kthyer në varreza

Ti që pasuron oborre

Nënat i bën shamizeza

Oborrtarët si kërmilli

Që përtypen në një grazhd

Jetët shuhen si kandili

Pogradec e në Librazhd.

Shtat’ nëntor shtat’ lule more

Mu në kopshtin e rinisë

Janë të gjitha përmendore

I kushtohen qeverisë

Varfëri që ka kaplluar

S’mbulohet me gjethe fiku

Këtë “dhuratë“ të çmuar

Na e la shteti që iku.

Ata bij nënat i rritën

Që t’i  kenë gëzim në sy

Në barkun e malit zbritën

Për të mbet’ gjithmonë aty.

Punë deshën, nuk e patën

Dhe në sofër mungoi buka

Të panginjurit  i zhvatën

Në pjatë bosh trokiste luga.

Asnjë gjuhë  nuk ka fjalë

Qw të shpreh të tilla dhimbje

Ndaj çapitet shumë ngadalë

Nuk rrëshqet dhe pena ime.

Sot  minierat anembanë

Si kuçedër kanë hap gojë

Për të ngrënë  fukaranë

Ata  njerëz në nevojë.

Ju të kalburat miniera

Një tufë lule mbi çdo gur

Ligjërojnë nënat e mjera

Bij s’do t’u shikojmë më kurrë.

Erdhi prapë  koh’e Migjenit

Një e tmerrshme poezi

Mbushur vargjet e refrenit

Veç me fjalën VARFËRI