Nga ARBEN DUKA (1957-2021)
A dini gjë për Picarin,
Në malet e Labërisë,
Që ka lindur burra shumë,
Për këngët e trimërisë?
Keni dëgjuar për Çelon,
Jo të dytin, po të parin,
Për atë plakun e bardhë,
Për atë Çelo Picarin…?
Ka rrojtur në ato vende,
Njëqind e ca vjet më parë,
E njihte e gjithë bota,
Sa të urtë, aq kordhëtar.
Përmbi kalin perçe bardhë,
Mal më mal porsi furtunë,
Më koburen grykëgjatë,
Sulltanit i hapi punë.
Sa herë i dërgoi Sulltani,
Letra plot me vula dylli,
Që me të të bënte paqe,
Po me Çelon s’ndizte ylli.
Po me Çelon s’ndizte ylli,
Që i ri e sa u plak,
Veshur me gunë të murrme,
Për vatanin mori gjak.
Porse Çelua i përgjigjej:
O Sulltan dot s’më kondis,
Dhe pa ty jam gjeneral,
Në çdo mal të Labërisë!…
Ai bëri bëma shumë,
Që i shkroi historia,
Por ne sot do të tregojmë,
Për njërën nga pleqëria.
Kur u plak e lodh shumë,
Kur për lu ë s’ish më i pari,
U tërhoq në fshat të tija,
Kapedan Çelo Picari.