Nga ARBEN DUKA (1957-2021)
Hëna ndriçon si një pasqyrë,
vetëm flori edhe argjënd,
sonte s’e kam aspak vështirë,
të shoh atje portretin tënd!
Sa më magjeps pasqyrë e hënës,
që gjithë Planetin pasqyron,
po s1ot në çdo tik-tak të zëmrës,
veç emri yt më tingëllon!
Koha trokon-po unë kam mbetur,
një romantik nga të qëmotit,
ndaj tek kjo Hënë sonte jam tretur,
si kripë e bardhë në pikë të lotit!
Shiko sot Hënën pambarim,
mund ta kundrosh ti nga çdo vënd,
që nga Ajo-portreti im,
do të shkëlqejë në syrin tënd!
Në zëmrën tënde ëmbëlsisht,
ta ndjesh magjinë edhe këngën,
hape dritaren qetësisht,
vetëm ngri sytë e shiko Hënën!
Mund të të kapi pak trishtim,
po jo trishtim si për një hall,
një i pafundëm mallëngjim,
sepse trishtim të sjell çdo mall!
Veç një sekondë ta shikosh,
gjith’ natën sytë s’do t’ja ndash,
edhe aspak s’do ta kuptosh,
se si nga malli do të qash!
Mua gjithmonë në këto netë,
më turbullon Hëna e Plotë,
s’e kam kuptuar kurrë as vetë,
pse sytë më mbushen plot me lotë!
Një lot i ëmbël që më shlodh,
kur dot s’e naj jetën me ëndrrën,
ndaj moj e dashur mos u lodh,
kur ndihesh vetëm-shiko Hënën!
Hënën e Plotë-magji e netëve,
e dua në pafundësi,
se dhe tani-pas dyzetë vjetëve,
kur shikoj Hënën të shoh Ty!